«به گزارش نیویورک تایمز، بسیاری از زنان آمریکایی که برای رفت و آمد خود از مترو استفاده می‌کنند تجربه‌های زیسته زیادی از آزار و اذیت خود به دلیل جنسیت‌شان در مترو دارند، برخی برای مواجهه با این آزارها خصوصا در دوران شیوع ویروس کرونا استفاده از دوچرخه و یا تاکسی را به جای مترو در برنامه خود گنجاندند. زنانی نیز معتقد هستند که چون جنسیت‌شان زن است مجبورند برای محافظت از خود اقدامات احتیاطی زیادی را انجام دهند. این درحالی است که مدیران بخش‌های حمل و نقل عمومی در شهرهای بزرگی چون نیویورک مسئله‌ی اضطراب زنان آمریکایی به دلیل آزارهای مکرر زنان در مترو را نادیده می‌گیرند.»
علیرغم آنکه زنان بخش اعظمی از جمعیت استفاده کننده از حمل‌ونقل عمومی خصوصا مترو را در بر می‌گیرند و چرخ اقتصادی این بخش حمل و نقل عمومی آمریکا به واسطه‌ی زنان میچرخد، آزارهای زنان در مترو جزء آسیب‌های اجتماعی پربحث در محافل جامعه‌شناسی آمریکا گردیده است اما عملا اقدامی ملموس در جهت حمایت از زنان آمریکایی در مواجهه با خشونت و آزارهای خیابانی رخ نمی‌دهد.
با کاهش اقبال زنان آمریکایی از مترو اما آمار ارائه شده و گزارش‌های خبری نشان از افزایش دوبرابری قتلها و جرائم در مترو شده‌اند و این علت به دلیل خلوت شدن محیط مترو، کاهش نظارت بر آن است و زنان کم بضاعتی که مجبور به استفاده از مترو هستند بازهم قربانیان این جنایات می‌باشند. به راستی چرا زنان آمریکایی و مسائل‌شان هیچ جایی در سیاست‌های ساده شهری در شهرها و ایالت‌های آمریکا ندارد؟!