«طی مصاحبه‌ای که با خانواده‌ی شهید الداغی انجام شد، همسر و مادر شهید از انتشار عکس‌های خصوصی‌شان توسط سلبریتی‌ها و معاندینی چون مصی علینژاد اعلام نارضایتی نمودند و این‌ کار را خلاف انسانیت و مسلمانی دانستند.» 

ابراز همدردی سلبریتی‌ها در رابطه با حادثه‌ای که در سبزه‌وار برای شهید الداغی به وقوع پیوست با تعلل قابل توجهی همراه بود، اما این ابراز همدردی به صورت‌های عجیب و تأسف‌باری از جانب سلبریتی‌ها به وقوع پیوست. 

انتشار عکس از لحظات خانوادگی و خصوصی شهید و همسرش که سبب ناراحتی خانواده و همسر شهید شده است؛ استفاده همزمان و یک‌شکل برخی سلبریتی‌ها از عکس دونفره‌ی شهید و همسر ایشان به گونه‌ای که این پیام‌ را به مخاطب می‌دهد، که در دسته‌بندی تفرق آفرین سلبریتی‌ها در راستای معاندین، زن و پوشش او به عنوان نشانه‌ای است که مشخص می‌کند خانواده خصوصاً مرد در مقام همسر در کدام دسته قرار می‌گیرد! 

انگاره‌ای زشت و حقیرانه‌ که اولا تعلل در ابراز همدردی سلبریتی‌ها و ثانیا استفاده‌ی متحدانه آنان از عکس خصوصی همسر شهید الداغی و ثالثا همراستایی با معاندینی چون مصی علینژاد صحت وجود این نگرش را درمیان سلبریتی‌ها تقویت می‌کند! 

سنگ محک صداقت و درستی هر شخص، دسته، تفکر و گروهی در اعمال و رفتارشان است و شاهد آن هستیم که موضع سلبریتی‌ها در مواجهه با «زن»، «شهید»، «ناموس» و «غیرت» نگاهی نازل است. ذات نگاه ماتریالیستی اینگونه است که انسان را بر اساس جسمش می‌بینند و بر این اساس زن دون‌مایه، نشانه و ابزاری در جهت ترقی و حتی شناخته شدن مرد معرفی می‌شود. 

«به گزارش آژانس خبری تلگراف، «دبورا آنتس» مدیر اجرایی انجمن مستقل موسیقی‌دانان انگلیس در اظهارات خود، آزار جنسی را عملی طبیعی و دیرینه در موسیقی دانست! او در جلسه استماع کمیته زنان و برابری، مسئله‌ی آزارجنسی در موسیقی را چنین تشریح کرد: هنوز هم به زنان گفته می‌شود اگر می‌خواهید پیشرفت کنید، باید با فردی بخوابید که در حرفه شما تاثیر دارد! چه در صنعت پاپ باشد چه دنیای کلاسیک، شما در موقعیت‌های مختلف مردان را صاحب قدرت می‌بینید.» 

آزار و اذیت جنسی گستره‌ی موسعی دارد، از تکه کلام‌های جنسی و نگاه‌های خیره‌ی آزاردهنده تا تجاوز جنسی. تجاوز جنسی نیز خود از روش‌های متعددی پدیدار می‌شود که یکی از آن روش‌ها ارعاب و اجبار می‌باشد. آنچه در رابطه با آزارجنسی زنان محل تامل بسیار دارد این است که علیرغم جرم‌انگاری‌های انجام شده آزارجنسی، این مسئله کماکان در جامعه رواج دارد، و در اشکال متفاوت و سازمان یافته پدیدار می‌شود. 

شاید یکی از علل دنباله‌دار بودن آزارجنسی زنان در غرب، ریشه در انگاره‌ی "جنس دوم" بودن زنان دانست؛ انگاره‌ای که زن را حتی در مقوله‌ی هنر که ظرافت انسانی‌اش غیرقابل انکار است، او را به شی‌ء واره‌ای تبدیل می‌کند که سطحی نازل‌تر از شأن انسانی دارد. نهادینگی این انگاره سبب بروز جسارت به زنان توسط مردان در عمل می‌شود، عملی که آزار جنسی را درپی دارد. 

برای چاره‌جویی در مواجهه با آزارجنسی زنان صرف قوانین و برابری جنسیتی در توزیع قدرت کافی نیست. شما در خبر اصلی مشاهده نمودید که خانم "آنتس" به عنوان یک مدیر در عرصه‌ی موسیقی گزارش آزارجنسی زنان در آکادمی‌های موسیقی را می‌دهد و مدیریت او بازهم نتوانسته است به تنهایی مانع و یا کاهنده‌‌ای در مواجهه با آزار جنسی زنان در حوزه مدیریتش گردد! این مسئله نشانگر آن است که ریشه‌ی مسئله حل نشده است. ریشه‌ای که همان انگاره‌‌ی جنس دوم دیده شدن زنان در جامعه و از نگاه مردان است.

«به گزارش یورو نیوز، دیپ فیک (تصاویر جعلی) پورنوگرافی قربانیانش را از میان نوجوانان و جوانان برمی‌گزیند و در میان قربانیانش از هر دو صنف زن و مرد می‌باشند. گزارش‌های ارائه شده حاکی از این است که اشخاص حقیقی و حقوقی که در فضای مجازی تصاویر شخصی خود را منتشر می‌کنند افراد مستعدی برای شکارچیان دیپ فیک ها می‌باشند. درحال حاضر بسیاری از قربانیان دیپ فیک ها، خواستار جرم‌انگاری جعل عکس در جهت ارائه‌ی فیلم و عکس‌های پورن می‌باشند.» 

دیپ فیک (deep fake)، تکنولوژی جدیدی است که به کمک هوش مصنوعی چهره‌ی فردی را بر روی ویدئوها قرار می‌دهد. می‌توان چنین گفت که کاربرد اصلی آن در صنعت سینما است و متأسفانه از این فناوری در صنعت پورن استفاده‌های فراوانی می‌شود. از جمله ایجاد تصاویر جعلی در راستای افزایش جلوه‌ی بصری فیلم پورن با استفاده از عکس اشخاص حقیقی که در فضای مجازی وجود دارد! البته جعل تصاویر استفاده شده در فیلم‌های پورن به واسطه‌ی دیپ فیک، در درجه‌ی اول به سود کمپانی‌ها و تولیدکنندگان فیلم‌های پورن می‌باشد. صنعت پورن به واسطه‌ی این امکان توانسته است علاوه بر تسلط و هدایت در امر ذائقه‌سازی مخاطبین پورن، زندگی شخصی قربانیانی را که تصاویرشان توسط دیپ فیک بر پیکر بازیگرپورنی می‌نشیند دچار اختلال‌های جدی کند. 

تجربیات زیسته‌ی قربانیان مرد و زن دیپ فیک در صنعت پورن پرده از آن بر می‌دارد که این اشخاص علیرغم سوء استفاده از تصویرشان و شکایت از این نقض حقوق شهروندی آشکار و احراز قربانی بودن‌شان، کماکان در زندگی اجتماعی، اقتصادی و تحصیلی خود توسط جامعه پس زده می‌شوند. آنان برای تشکیل خانواده و ازدواج به عنوان گزینه‌ی ناامن شناخته می‌شوند چراکه به واسطه‌ی قدرتمندی صنعت پورن قربانیان دیپ فیک پورن، دچار تثبیت تداعی بازیگری پورن می‌شوند. 

نکته‌ی دلخراش این است که اگر در گذشته عده‌ای از زنان و مردان داوطلبانه به عنوان بازیگر و یا ستاره پورن ظاهر می‌شدند امروزه صنعت سینما به‌ گونه‌ای عمل می‌کند که عده‌ای مجبور شوند علیرغم میل باطنی و انتخاب‌شان در قامت پورن استار ظاهر شوند. شوربختانه آنکه در این راستا به طرد اجباری از جامعه نیز مبتلا گردند و مصداق بارز " آش نخورده و دهن سوخته" شوند. 

آیا می‌توان از این پدیده به نوعی اسارت در قامت آزادی نام برد؟! یا بهتر است بپرسیم این سرانجام همان آزادی‌ست که برای ما نیز نسخه می‌گیرند؟!

«در پی وقوع حادثه‌ی دلخراش سبزه‌وار که به شهادت حمیدرضا الداغی انجامید، برخی چهره‌های حامی غائله‌ی موسوم به زن، زندگی، آزادی همچون محسن برهانی استاد اخراجی دانشگاه تهران، عمل غیورانه‌ی شهید را در دفاع از دختران خشونت دیده سبزه‌واری کم ارزش عنوان کردند و با عناوین "نفله‌گی"، "فضولی" و... سعی در تخطئه این عمل ارزشمند نمودند.» 

تا قبل از حادثه‌ی سبزه‌وار و به شهادت رسیدن شهید حمیدرضا الداغی، عده‌ای از جامعه شناسان که همراه با غائله‌ی زن، زندگی، آزادی بودند، «حجاب» را نمود مردسالاری در ایران عنوان می‌کردند که حق زن بر بدنش را سلب می‌نماید. اما همراهان این نظریه‌پردازان امروزه، هزاران انگ بر دختران آن شب حادثه می‌زنند و با این ادعا که انتخاب آنان همراهی با آن پسران بود، عمل ارزشمند شهید را فضولی قلمداد می‌کنند! کاش این آقایان نظریه پرداز و دلسوز زنان یکبار بگویند دقیقا به کدام مسلک و مکتب فکری تعلق دارند؟! حتی معتقدین به مکاتب مادی‌گرایانه‌ی غربی همچون فمینیستها نیز هنگامی که صرفا فیلم حادثه‌ی سبزه‌وار را ببینند، از مصادیق آشکار آزارجنسی sexual harassment تلقی می‌کنند، زیرا عناصر «زور» و «تهدید» با ابزار خشونت مردان، قمه‌کشی، عربده‌کشی و سوء استفاده از قدرت بندی مردانه در راستای اعمال زور به دختران به وضوح قابل ادراک است! بر این اساس زن حق دفاع از بدن خود را دارد اما چگونه وقتی توان و یارای این امر را به لطف ندارد؟! 

نقص نظری و دیدگاهی مکاتب نظری غربی همچون مکاتب فمینیستی در ارائه راهکار، در گرو عدم تبیین منزلت زن مشخص می‌گردد! این درحالی‌است که در اسلام زن دارای کرامت‌ است هم نفس او و هم جسم او و هیچکس حتی زن حق ندارد این کرامت را بشکند. بر این اساس آیت الله جوادی آملی کرامت زن را حق‌الله می‌دانند و بر این اساس تمام مردم اعم از زن و مرد در جامعه و خانواده موظف به حفظ و دفاع از این کرامت هستند! پس شهید عزیز و سعیدِ ما، شهید حمیدرضا الداغی، وظیفه‌ی اسلامی خود در دفاع از دختران خشونت دیده را انجام داد. دفاعی که بازدارندگی قابل توجهی در ایجاد آزارهای جنسی مشابه در آینده علیه زنان و دختران را در معابر و خیابانها میتواند داشته باشد اما گویا این بازدارندگی به مذاق برخی خوش نمی‌آید! 

می‌بینیم که از منظر غربی خصوصا فمینیسم و از منظر اسلامی عمل شهید الداغی نه تنها باطل و نفله‌گی و فضولی نیست بلکه ارزشمند و قابل تقدیر است. خون شهید بزرگوار عیار ادعاهای طرفداری عده‌ای بزدل از زنان و حقوق شهروندی‌شان را به خوبی مشخص نمود.

«در فیلم اولیه‌ی مصاحبه با دختری که شهید الداغی برای دفاع از او با اراذل و اوباش درگیر شد، مادر این دختر در ارزشمندی عمل شهید گفتند: «می‌توانست مانند دیگران ببیند و جلو نیاید، رد شود اما این‌کار را نکرد. اگر مثل دیگران بود شاید دخترم دیگر زنده نبود.»» 

جالب است که اصطلاح تماشاگر بودن "Bystander effect" نمایانگر یکی از معضلات زنان در غرب و کشورهای خو گرفته با فرهنگ غربی می‌باشد. «تماشاگر» به شهروندانی می‌گویند که هنگام مواجهه با مزاحمت‌ها و آزارهای جنسی علیه زنان در هر سطحی واکنشی مداخله‌گرانه در راستای دفاع از زنان ولو در قالب تماس با پلیس و گزارش مزاحمت انجام نمی‌دهند. تنها عکس‌العمل این شهروندان تماشاگری و در نهایت فیلمبرداری از صحنه‌ی آزارگری است. 

درهمین راستا سال ۲۰۲۱ پلیس فیلادلفیا آمریکا گزارش داد که زنی درحالی که سوار قطار بود، در مقابل چشمان شهروندان بی تفاوت، به مدت ۴۰ دقیقه مورد آزارجنسی و تجاوز قرار گرفت، این درحالی بود که آنان درحال فیلمبرداری بودند اما با پلیس تماس نگرفتند!  

موج تبلیغاتی گسترده‌ای که طی ده سال اخیر و به ویژه در یکسال گذشته علیه فریضه‌ی امر به معروف و نهی از منکر توسط رسانه‌های خارجی و از خودبیگانه‌ی داخلی راه افتاد، و آن را مترادف با «فضولی» و «دخالت» القا کردند، در حقیقت در صدد تحریف معنای اصیل و حفاظت‌گونه‌ی این حکم الهی بودند. تلاش غرب در راستای زدودن معضل «تماشاگری» را می‌توان در فیلم‌ها و مستندهایی دید که تلاش در راستای کاهش آزاردیدگی زنان در معابر و خیابان‌هاست. 

فریضه‌ی الهی امر به معروف و نهی از منکر نقطه‌ی مقابل معضل «تماشاگری» و آسیب‌های دنباله‌روی آن است، آسیب‌هایی که تیزی آن بر گردن زنان و امنیت جانی، روانی و حیثیتی آنان است. فریضه‌ای که نبودش در غرب سبب به سخره گرفته شدن مطالبه‌ی معروف فمینیسم به نام «حق تسلط بر بدن» زنان توسط مردان متجاوز در معابر و خیابان‌ها شده است!

در دیدار شاعران با رهبرمعظم انقلاب در تاریخ ۱۶ ام فروردین، رهبری پس از آنکه یکی از شاعران، شعر خود را با موضوع مادربزرگ و تکریم مقام مادربزرگ تقدیم نمود، از مضمون شعر به جهت پرداخت به مادربزرگ تجلیل نمودند. 

در فرهنگ اسلامی با افزایش سن زن اگرچه زیبایی و لطافت ظاهری زن به خزان می‌گراید اما شأن انسانی او افزایش می‌یابد. علت این امر زحماتی است که زن در نقش‌های مختص خود خصوصا در نقش "همسری" و "مادری" متحمل شده است. این تکریم ابتدا از جانب خداوند در آیه‌ی ۲۳ سوره‌ی مبارکه اسراء آمده است که پس از فرمان بندگی خداوند به احترام والدین در هنگام کهولت سن و پرهیز از بی‌احترامی حتی با گفتن "اُف" صورت گرفته است. لذا می‌توان چنین گفت که زنان مسلمان از رویارویی با کهنسالی به دلیل از دست دادن شأن انسانی، اجتماعی و خانوادگی خود ترسی ندارند. 

اما در غرب، از دغدغه‌های جامعه شناسان و فمینیست‌ها، مواجهه‌ با ترس پیری در زنان است به طوری که برای تاخیر در این روند انواع و اقسام اعمال جراحی زیبایی را ایجاد نموده‌اند اما کماکان قادر به توقف این ترس نبوده‌اند. 

اگرچه در کشورهای شرقی همچون ایران اعمال جراحی رشد پیدا کرده‌اند اما ریشه‌ی گرایش زنان به اعمال جراحی در ایران ترس و اضطراب مرگبار در جهت از دست دادن شأنیت انسانی و احترام خود در جامعه و خانواده به دلیل کهولت سن نیست.