جام جهانی ۲۰۲۲ قطر شب گذشته به پایان رسید، اما یکی از جلوه‌های به یادماندنی آن عنصر فعالی بود که در صحنه‌های مختلف آن موج می‌زد و آن چیزی جز «مادرانگی» نبود.

از بدرقه‌ی تیم ملی فوتبال کشورمان که توسط مادر شهیدان خالقی‌پور انجام‌گرفت و دعای مادرانه‌ی ایشان برای پیروزی تیم ملی کشور؛ تا جلوه‌ی زیبای آغوش مادرانه‌ی سلیا ماریا کوچیتینی، مادر لیونل مسی ستاره‌ی آرژانتینی، و نیز خلق محبت‌های مادرانه از مادران بازیکنان مراکشی، سفیان بوفال و اشرف حکیمی که سوژه دوربین‌های عکاسی و خبرنگاران شدند.

این جلوه‌ها حقیقتی غیر قابل انکار را پرده‌برداری می‌کنند و آن، اثرگذاری فعالانه‌ی مادری است.

سالهاست که تفکرات اومانیستی در دنیا و حتی کشور خودمان، مادری را مایه‌ی انفعال زنان و عقب‌ماندگی آنان می‌خوانند اما جام جهانی ۲۰۲۲ نشان داد که مادری علیرغم تمام سختی‌ها و خستگی‌هایش، چگونه می‌تواند منتهی به تربیت و انگیزه‌بخشی به فرزندانی شود که افتخارآفرینی، اتحاد و همدلی برای ملت‌شان به ارمغان می‌آورند.