«بنابر گزارش ارائه شده از ABC نیوز، زنان مشاغل را ترک می‌کنند تا به سوی راهی برای کسب رفاه، پروردن خلاقیت و آزادی در زندگی خود باشند. براساس نظرسنجی صورت گرفته از ۵۰۰ زن استرالیایی، زنان در سال ۲۰۲۲، ۱۶درصد (بیشتر از مجموع سالهای ۲۰۲۱ و ۲۰۲۰) مشاغل خود را ترک کردند. علت این امر را در عدم انعطاف پذیری مشاغل خود عنوان می‌نمودند.»
پدیده‌ی بازگشت به خانه و ترک مشاغل دفتری و اداری در بسیاری از کشورهای دنیا به طور گسترده و قابل توجهی در حال بروز است. در سالهای مختلف یکی از رویکردهای توسعه کشورها به کارگیری از تمام قوای نیروی انسانی خصوصا نیروی کار جوان بوده است که در این خیل "زنان" نیز می‌گنجیدند!
علیرغم تلاش‌های فراوان جنبش‌های زنانه در ایجاد برابری میان زن و مرد در داشتن مشاغل یکسان اما در طی چندسال اخیر خصوصا در بحبوحه‌ی پاندمی کرونا زنان زیادی از مشاغل خود به اختیار خود، انصراف دادند.
در بسیاری از پژوهش‌های انجام شده، مشخص شد که امروزه زنان تمایل زیادی به داشتن مشاغل کارآفرینانه دارند. این تمایل در بیشتر زنان دنیا از جمله ایران دیده می‌شود و به قدری جدی می‌باشد که برخی از این زنان مشاغل اداری و کارمندی خود را ترک کرده و به گود کارآفرینی وارد می‌شوند.
از علل اصلی ایجاد این گرایش در زنان "نبود اتاق شیشه‌ای نظارت سختگیرانه و عذاب آور بر زنان در کارآفرینی"، "انعطاف زمان کاری در کارآفرینی"، "امکان مشارکت همسر و خانواده در کارآفرینی"و... است. آنچه قابل توجه است گرایش زنان به سبک‌های شغلی است که بیشترین شباهت و هماهنگی را با روحیات زنانه و نقش‌های آنان دارد.
حال سوال این است؛ در مجادلات برابری‌خواهانه چه میزان به روحیات، نقش‌ها و نیازهای زنانه در راستای بنا نهادن مبانی نظری و سیاستگذاری شغلی زنان توجه شده است؟!