«بر اساس پژوهش انجام شده از "دوشانکا جورویچ، ماریا تیوساولوویچ و هاریسا شابانوویچ" که در پایگاه داده کتابخانه ملی پزشکی آمریکا منتشر شده است، زنان محجبه مسلمان به نسبت زنان مسلمان بی حجاب و زنان ارتدوکس بی حجاب، بالاترین میزان رضایتمندی را از بدن خود دارند. همچنین زنان محجبه مسلمان به نسبت دو گروه دیگر خود را تحت فشار شدید در جهت رسیدن به مد‌های زیبایی قرار نمی‌دهند.»
در مقاله‌ی ذکر شده که تاریخ انتشار آن به سال ۲۰۱۶ باز می‌گردد و از قضا پژوهش در کشور غیر مسلمان و سکولار و نئولیبرالی به نام صربستان انجام شده و در آمریکا منتشر گردید لذا هیچ گونه شائبه‌ای مبنی بر جهت‌گیری در پژوهش وجود ندارد.
برای جامعه‌ی زنان مسلمان محجبه چنین نتیجه‌ای دور از انتظار نبود؛ زیرا کارکرد حجاب برای زن به گونه‌ای می‌باشد که برجستگی‌ها و چگونگی اندام‌های زنانه را تحت ستر عفیفانه‌ای قرار می‌دهد. بر این اساس امکان ارزیابی توامان با جزییات از سوی دیگری و یا خود شخص بوجود نمی‌آید. این درحالی‌است که وقتی زنان در حالتی غیر محجبه و نزدیک به برهنگی در انظار عمومی ظاهر می‌شوند، به طور سیستماتیک در حالت خودشئ‌انگاری قرار می‌گیرند. در این حالت زنان به ارزیابی خود می‌پردازند که چقدر به ایده‌آل‌های زیبایی و مد نزدیک شده‌اند، اندام‌شان مورد تحسین قرار می‌گیرد یا خیر و در یک کلام ارزشمندی خود را به میزان انطباق بدن‌خود با زنان مدل زیبایی گره می‌زنند.
می‌توان متصور شد که زنان گرفتار در دام خودشی‌انگاری حتی اگر به ایده‌ال های زیبایی و مد دست یابند، عزت نفسی شکننده و ناپایدار دارند و در صورت از دست رفتن زیبایی‌شان، به سرعت عزت نفس‌شان خواهد شکست. لذا سلامت روحی و روانی ناپایداری خواهند داشت. این درحالی است که در زنان محجبه مسلمان، حجاب بند خودشی‌انگاری و شکنندگی عزت نفس را از زنان گشوده است و به آنان هویتی مستقل و محترم داده است؛ هویتی که به مثابه قطعه‌ی پازلی فرض نشده است که برای به‌دست آوردن ارزش و تحسین می‌بایست خود را در قالب صفحه‌ی پازل دربیاورد.