آبروی بر باد رفته کمیسیون مقام زن

حدود ۱۲۵ روز از شروع طوفان الاقصی و تجاوزات وحشیانه‌ی رژیم صهیونیستی و پشتیبانان امریکایی_انگلیسی‌اش می‌گذرد. در این مدت تمام مردم فلسطین متحمل هزینه‌های فراوانی شدند اما به جرئت می‌توان گفت زنان بیشترین آسیب را متحمل شده‌اند. اگر زن باشی، اگر در جغرافیای غزه ساکن شده باشی، اگر نژادت فلسطینی الاصل باشد، اگر مسیحی و مسلمان باشی در این ۱۲۵ روز یا جزء ۲ مادری خواهی بود که در هر ساعت به وسیله‌ی حملات سنگین رژیم صهیونیستی به شهادت می‌رسی؛ یا جز مادرانی که هر ساعت کودکان خود را در کفن خونین و برای آخرین بار به آغوش می‌کشند. یا جزء دختران جوانی که با هزاران آرزو و در اوج جوانی به خاک سرد گور سپرده می‌شوند و یا از زنانی خواهی بود که رژیم منحوس صهیونیستی او را به اسارت و آزارگری‌های جنسی خود خواهد کشید.

زن فلسطینی ساکن غزه که باشی علیرغم تمام خشونت‌هایی که در برابر دیدگان بشریت متحمل می‌شوی هیچ جایی برایت در ۸ مارس(روز جهانی زن) و ۲۵ نوامبر (روز رفع خشونت علیه زنان) وجود ندارد! به راستی چرا کمیسیون مقام زن که خود را محفل حقوق بشری در حمایت از زنان می‌داند حتی به خود زحمت نداده تا رژیم صهیونیستی، این جنایتکار حرفه‌ای در اعمال زور و خشونت به بشریت و خاصتا به زنان را از این کمسیون اخراج کند؟ به قول خالد بیدون، چرا هیچ فمینیست ذی نفوذی موضع ضد صهیونیستی به دفاع از زنان غزه نگرفته است؟! جالب است بدانید عقبه‌ی ارادت فمینیسم به رژیم صهیونیستی را باید در ارادت سیمون دوبووار، این مادر جریانات فمینیسم متأخر دانست. بیانکا لمبلین در اواخر کتاب خاطرات خود «رابطه‌ی ننگین» از مواجهه‌ی خود با سیمون دوبووار پیرامون مسئله‌ی فلسطین می‌نویسد.

لمبلین چنین اذعان می‌کند که بارها با سیمون دوبووار بحث‌های جدی در رابطه با اشغالگری قدس توسط اسرائیل داشته و آنان را به دلیل غصب سرزمین فلسطین و جنایات علیه فلسطینیان محکوم می‌کرد درحالی که دوبووار به شدت از موضع گیری‌های لمبلین علیه اسرائیل به خشم می‌آمد و او را سرزنش می‌کرد! دوبووار حتی در برهه‌ای سارتر را نیز از اعلام موضع مخالف رژیم صهیونیستی باز می‌داشت و با سارتر نیز بحث‌های زیادی در این رابطه داشت. از آنجایی که دوبووار مادر نحله‌های فمینیستی متاخر محسوب می‌شود می‌توان چنین گفت که برخی از علل موضع بی‌تفاوتی فمینیست‌ها در نسبت با زنان فلسطینی از افکار و رفتار مادر معنوی آنان نشات می‌گیرد. به دنبال این رویکرد انفعال ننگین کمیسیون مقام زن را در نسبت با جنایات دامنه‌دار، وقیحانه و کینه توزانه‌ی اسرائیل علیه زنان فلسطینی را شاهدیم! کاش حال که روزهایی را به روز جهانی زنان نام‌گذاری کرده‌اند شاهد حذف آشکار بخشی از زنان این جهان از دستور کار گرامی‌داشت جهانی سازمان ملل و کمیسیون‌های آن نباشیم.
به امید آزادی قدس شریف و ملت نجیب، مظلوم اما مقتدر فلسطین خصوصا زنان باایمان آن.