شیرین ابوعاقله به تنهایی تمام مولفه های حقوق بشری را همزمان داشت: «زن» ِ «خبرنگار» ِ «مسیحی»!

شیرین هم «خبرنگار» بود و خبرنگاران در قوانین پرطمطراق حقوق بشری، مصونیت جانی دارند؛ و هم یک «زن» بود که زنان نیز طبق همانگونه قوانین، در جنگ‌ها مصونیت دارند؛ و هم یک «مسیحی» بود که نمی توان مبتنی بر هالیودیسم حاکم بر رسانه‌های بین المللی، برچسب مسلمان تروریست یا حامیِ تروریسم بر او زد.

اما چرا هواداران حقوق زنان و فمینیست‌های بین المللی که جهان را برای امثال سحرخدایاری‌ها و دختراهوازی‌ها به لرزه در می آورند، در برابر ریخته شدن خون یک «زنِ خبرنگار» با گلوله مستقیم نظامیان صهیونیست بی‌اعتنا می‌شوند؟

آیا جز این است که مفاهیم قشنگی چون «حقوق زنان»، «حقوق خبرنگاران»، «حقوق بشر»، «آزادی بیان» و هزاران مفهوم دیگر، صرفا مفاهیمی صورتی برای کمرنگ‌تر کردنِ خشونت سازمان یافته‌ی غرب‌اند؟ و زمانی که پای مخالفت ایدئولوژیک با ناموسِ نظام سرمایه داری یعنی «ظلم سیستمی علیه مردم مستضعف جهان» به میان می آید، دیگر تمام این مفاهیم و حقوق نایده انگاشته شده و براحتی زیر پا گذاشته می‌شوند، تا حدی که به پیکر بی‌جان یک زن خبرنگار هم رحم نمی کنند.

و ابوعاقله پایانی شیرین داشت که مسیح فرمود: «خوشا به حال اصلاح كنندگان بين مردم، كه آنان همان مقرّبان روز قيامت اند »

شیرین، سی سال از ستم اسرائیل بر زنان و کودکان فلسطینی برای جهان گفت.