تصویر بالا گویای مهمترین پیام مولوی عبدالحمید در خطبه‌های نماز جمعه‌ی ۱۳ آبان ۱۴۰۱ می‌باشد.

مولوی عبدالحمید به برگزاری رفراندوم و با تاکید بر حضور ناظران بین المللی یک پیام واضح را مخابره می‌کند و آن القای بی‌اعتمادی نسبت به ساختارهای نظام است! گویی اعتماد ایشان نسبت به نهادهای بین المللی که این روزها دشمنی خود را با اسلام و جمهوری اسلامی ایران،بیش از پیش نمایان کرده‌اند، بیشتر است!

اما یکی از همین نهادهای بین المللی، کنوانسیون حقوق کودکان سازمان ملل متحد (یونیسف) است. شاید بپرسید خب چه ربطی دارد؟! ربطش برمی‌گردد به سال‌ها قبل و تصویب قانون سن ازدواج در ایران.

ماده قانون۱۰۴۱ قانون مدنی که جزء معدود قوانینی است که بارها مورد تغییر قرار گرفته، بعد از فراز و نشیب‌های فراوان در آخرین مصوبات مجلس شورای اسلامی در سال ۱۳۷۰، «حداقل سن ازدواج دختران را، ۱۳ سال شمسی تمام و حداقل سن ازدواج پسران را، ۱۵ سال شمسی تمام» اعلام می‌کند. این در حالی است که میانگین سن ازدواج دختران و پسران در ایران به ترتیب۲۳ و ۲۶ سال بوده است و این قانون با مخالفت‌های بسیاری مواجه می‌شود.

بیشتر منتقدین معتقد هستند سن قانونی ازدواج برای دختران و پسران باید به ۱۸ سال افزایش پیدا کند و افراد با سن کمتر از ۱۸ سال کودک تلقی می‌شوند و جواز ازدواج ایشان جواز کودک همسری است.

 اما قصه از اینجا جالب می‌شود که اتفاقا بسیاری از فعالین داخلی و بین‌المللی حقوق زنان که اکثرا فمینیست هستند و البته نهاد بین‌المللی یونیسف، از مخالفان سرسخت این قانون بودند و هزینه‌های بسیاری را در مجامع بین‌المللی بر ایران تحمیل کرده‌اند.

حالا برمی‌گردیم به سیستان و بلوچستان!

یکی از مهمترین دلایلی که جمهوری اسلامی ایران این هزینه‌ها را برخود هموار کرد، در نظر گرفتن سنت و فرهنگ استان‌های مرزی و غالبا با جمعیت قابل توجه اهل تسنن است که معمولا فرزندان و بخصوص دختران خود را در سنین کمتر از ۱۸ سال و حتی کمتر از ۱۳ سال مزدوج می‌کنند، و اگر قرار باشد سن ازدواج قانونی ۱۸ سالگی باشد این افراد باید چندین سال بدون ثبت رسمی ازدواج، زندگی زناشویی داشته باشند که مفاسد اجتماعی و حقوقی بسیاری بر آن وارد می‌شود زیرا قانون از آن عقد نکاح هیچ حمایتی نمی‌‌کند!

در راس این استان‌ها، استان سیستان و بلوچستان با بیشترین آمار ازدواج دختران در سنین زیر ۱۸ سال و حتی زیر ۱۵ و ۱۳ سال قرار دارد و جمهوری اسلامی تمام تلاش خود را در این زمینه انجام داده است تا کمترین آسیب به دختران این مناطق وارد شود ولو وجهه‌ی بین‌المللی کشور تخریب شود!

اما مولوی عبدالحمید این‌ها و بسیاری دیگر را نادیده می‌گیرد و در بخشی از خطبه‌‌های نماز جمعه در ۱۳ آبان ۱۴۰۱ چنین می‌گوید:

« زنان در کشور مورد تبعیض قرار گرفته‌اند. من این‌ها را می‌گویم تا همه بدانند که مشکل کجاست. تبعیض در اسلام و قانون اساسی کشور، جایی ندارد... این زنان شایستگی و لیاقت دارند و باید به‌کار گرفته شوند. به‌کارگیری زنان و اقوام و مذاهب و اهل تسنن در هیئت دولت، این برد بین المللی دارد و این شما را خوشنام می‌کند و به نفع حاکمیت و نظام است».

از طرفی ایشان در حمایت و دلسوزی برای افرادی که امروز از فاز اعتراض رسما به اغتشاش و ترور و جنایات متعدد ورود کرده‌اند بیان می‌کنند:

« این زنان که داد می‌زنند و فریاد می‌کشند این همه نتیجه‌ی تبعیض و نابرابری نسبت به زنان است. زنان بی‌مهری دیده‌اند. چرا زنان روسری‌هایشان را می‌سوزانند؛ درحالی‌که پوشیدن روسری یک فرهنگ ایرانی و اسلامی است؟ چه کسی این زنان را به خشم درآورده است؟ این پرسش‌ها را باید از خودمان بپرسیم».

ولی قبل از این ما از شما یک سوال داریم:

چرا به زنان اجازه‌ی ورود به مسجد مکی و شرکت در نماز جماعت و جمعه، که در آن این سخنان را ایراد فرمودید نمی‌دهید؟!!!