حالا 5 روز از بمباران بیمارستان المعمدانی غزه گذشته است. اعلام وضع فوق العاده در کمبود امکانات درمانی، قطع آب و برق منطقه اتفاق هولناکی است که چشم دغدغه‌مندان جهان را بیش از پیش به فلسطین دوخته و واکنش های مختلفی را از سوی طیف های مختلف اندیشه ای برانگیخته است. رسانه‌های جهان پر است از تصاویر زنان و مادران دلسوز سرزمین زیتون، همان‌ها که هر لحظه منتظر اعلام نام عزیزی از مناره‌های مساجد هستند. داغ دیدگانی که عزیزی را به دوش می‌کشند و در لحظات آخر پی جاری‌شدن شهادتین بر لب آن‌ها هستند. پزشکی که با دستان خونین فریاد دادخواهی سر می‌دهد و هزاران تصویر شگفت‌انگیز و دردناک دیگر. 

اما درست در لحظاتی که غزه به استغاثه نیازمند است و پویش‌های حقیقی و مجازی خواستار ظهور عدل‌گستر جهانیان مهدی موعود، همه‌جا طنین‌انداز شده و افراد با هر عقیده و مذهبی برای آمدن منجی دعا می‌کنند؛ در قلب کشور اسلامی و زیر پرچم ولایت مراسمی برگزار می‌شود که هیچ شباهتی با مراسم استغاثه نداشته و بیشتر به یک فستیوال پر رنگ و لعاب شبیه است، پخش موسیقی، اجرای سرود، کف و سوت و... فقط گوشه ای از مراسم برگزار شده در 5 روز گذشته از فاجعه انسانی است که بیش از 1000 شهید داشته و باعث شده تا جهان به مخابره گوشه‌ای کوچکی از جنایات رژیم غاصب صهیونیستی در فلسطین اشغالی بپردازد.

عدم مدیریت و یکپارچگی مراسم و خودسرانگی افراد به‌ظاهر دلسوزی که بارها با تصمیمات عجولانه و بی‌تدبیر باعث هزینه‌تراشی برای نظام شدند این بار با پخش صدای خواننده عرب زن در میدان فلسطین و نورافشانی‌های عجیب به اوج خود رسیده و باعث شده تا بار دیگر اصل عمل نیک و نیت خیر جمع مردم دلسوز کشور عزیزمان دیده نشده و تنها به سوژه‌ای برای معاندین بدل شود.