باتوجه به حلول ماه مبارک رمضان و افزایش ترددهای فلسطینیان به مسجدالاقصی، فیلمی در شبکه‌های اجتماعی به طور گسترده منتشر شده است که زنان فلسطینی روزه‌دار در مقابل دیدگان فرزندان‌ خود مورد یورش نظامیان رژیم اشغالگر قدس قرار گرفته اند. 

در طی چندین دهه اشغال فلسطین توسط صهیونیست‌ها و آزارهای متعددی که در اشکال مختلف روانی، جسمی، جنسی و سیاسی در نسبت با زنان فلسطینی وارد می‌شود بیانگر رابطه‌ی نبود حکومت مستقل و ملی در جغرافیای سیاسی مشخص با عدم امنیت شهروندان آن جغرافیا خصوصا زنان متعلق به آن محدوده می‌باشد. 

چنین به نظر می‌رسد که وجود حکومت مستقل و ملی در جغرافیای سیاسی می‌تواند متضمن احقاق حقوق شهروندان خصوصا زنان هر کشوری باشد. فقدان این عنصر زیان‌های فراوانی برای فرد فرد شهروندان هر کشوری دارد اما در این میان زنان بار سنگینی از هزینه‌های روانی و جسمی را متحمل می‌شوند. از دست دادن اعضای خانواده خصوصا مردان خانواده که نقش حمایتگر و محافظ را برای خانواده و زنان ایفا می‌کنند، علاوه بر ایجاد دغدغه‌های مادی، آسیب‌های روحی ناشی از تعرضات اشغالگران و مخلان امنیت کشور را ایجاد می‌کند. 

از طرف دیگر این برخوردهای وحشیانه و به دور از انسانیت با زنان، از سوی رژیمی صادر می‌شود که تا چند ماه پیش با قدرت از جنبش زن-زندگی-آزادی حمایت می‌کرد و دعو خود را احقاق حقوق زنان می‌دانست!!!

طبق گزارش خبرگزاری‌های رویترز و یورونیوز، کِمی بَدناک و آنگِلا رودریگرز مارتینِرز؛ وزرای زنان و برابری دو کشور انگلیس و اسپانیا، در صدد تغییر قانون جنسیت می‌باشند. بدین ترتیب که افراد بنابر میل خود، بدون گذراندن مراحل خاص و ویژه‌ی پزشکی قادر به تغییر جنسیت و انتخاب جنسیت دلخواهشان باشند و در این راستا افراد موسوم به ترنس مشمول طرح‌های ویژه‌‌ی برابری باشند. 

درحالی وزرای زن و برابری دو کشور مذکور از برابری جنسیتی و طرح‌های حمایتی +LGBTQI ها در طرح‌هایشان سخن می‌گویند و قوانین تصویب می‌کنند که خبرگزاری های معروفی از تشدید شکاف‌های جنسیتی خصوصا شکاف جنسیتی در دستمزد و درآمد خبر می‌دهند! 

برای مثال خبرگزاری فرانس۲۴ در خبری طعنه‌آمیز به قدمت تاریخی شهر کمبریج در حوزه‌های آموزشی، قدرت و تولید ثروت، این شهر را نابرابرترین شهر انگلستان عنوان می‌کند، که در آن زنان و کودکان بیشتر از سایر گروه‌های اجتماعی در معرض فقر هستند و این به دلیل عدم توفیق در یافتن شغل و درآمد کافی است. 

چگونه طرح‌های جدید برابری جنسیتی به عرصه‌ی تقنین و اجرا وارد می‌شوند درحالی که طرح‌های گذشته‌ ای که در جهت تحقق برابری جنسیتی قانون و اجرایی شدند نتوانسته‌اند "عدالت جنسیتی" مدنظر سیاست‌های غربی را پیاده سازد؟! 

سیاست‌گذاران این کشورها با سندروم سازی جنسیت بی‌قرار و حمایت ویژه از اشخاص موسوم به ترنس‌، درصدد گام نهادن به چه ورطه‌ای هستند؟!

«به گزارش آستان قدس حسینی، در ایام میلاد باسعادت امام حسن مجتبی(ع)، جشن تکلیف دختران تازه مکلف شده برگزار گردید. در این جشن ابتکاری تازه اتفاق افتاد و آن، مراسم چادرگذاری بر سر نوگلان تازه‌مکلف شده توسط نماینده آیت الله سیستانی در کربلا بود.» 

برگزاری جشن تکلیف برای دختران تازه مکلف شده، گامی اولیه و ابتدایی در راستای ترسیم جایگاه والا و مهم زن در اسلام ناب محمدی می‌باشد. حرکتی مفرح و زیبا که آغازی برای آموزش احکام مترقی اسلامی به نوگلان تازه مکلف شده است. ابتکار عتبه مقدسه حسینیه در مراسم جشن تکلیف که چادرگذاری بر سر دختران تازه مکلف توسط نماینده‌ی آیت الله سیستانی انجام گرفت، می‌تواند گام تربیتی مهمی در رابطه با شروع آشنایی دختران با مقوله‌ی حجاب باشد. 

اگرچه یک گزینه‌ی مطلوب هم آن بود که چادرگذاری توسط پدران دختران انجام بشود؛ همانطور که مادران الگوی زنانگی برای دختران خود هستند، پدران نیز برای آنکه دخترشان در دوران بزرگسالی تبدیل به زنی مستقل، دارای اعتماد به نفس بالا و عزت نفس بالا بشوند نیاز است رابطه‌ی عاطفی پدر_دختری را تقویت کرده و اصطلاحا از آن به عنوان پس‌اندازی قابل توجه در امر تربیت دختر استفاده نمایند. 

نکته‌ی مهم دیگر آنکه از آنجا که بیشتر روانشناسان و مشاوران خانواده تاکید دارند، برای در امان ماندن دختران از دام شیادان نیاز است پدران، دختر خود را لبریز از محبت نمایند؛ لذا حرکت زیبای چادرگذاری اگر به‌وسیله‌ی پدر دختر در مراسم جشن تکلیف رقم بخورد می‌تواند تبدیل به خاطره‌ای شیرین برای دختر گردد به طوری که محبت پدری را از صمیم قلب احساس نموده و وجودش آماده‌ی پذیرش تعالیم دینی گردد. همچنین در این امر از سوی دختران احساس تعهدی نسبت به پدران شکل می‌گیرد که هر روز با رؤیت پدر یادآوری می‌شود و به تثبیت آن کمک می‌کند. 

باید به خاطر داشت زمانی‌که دختران به این اطمینان برسند که مورد محبت قلبی، افتخار و خیرخواهی پدرشان هستند، مسیر تربیت برای والدین هموارتر می‌گردد. این اطمینان به واسطه‌ی بروز محبت پدر نسبت به دختر خود می‌تواند حاصل شود. جشن تکلیف، هدایای مرتبط با آن خصوصا هدیه‌ی حجاب به دختر از جانب پدر می‌تواند جلوه‌ای از بروز محبت پدر به دختر و اطمینان دختر از دوست داشته شدن توسط پدر خود گردد. 

«دکتر ایکون‌سو، استاد روانشناسی دانشگاه یانسه کره جنوبی پرده از یک حقیقت تلخ در کره بر‌داشته است: در کره ظاهر افراد در اولویت بالاتری در نسبت با باطن قرار دارد و قیافه از احساسات مهم تر است. کسی که صورتش را جراحی نکند زشت به حساب می‌آید.» 

به راستی زیبایی چیست و زشتی چگونه‌است؟! چرا زنان محوریت سنجه‌های زشتی و زیبایی واقع شده اند؟! سنجه‌ی زیبایی و زشتی آیا ساخته و پرداخته‌ی زنان است یا تحمیل شده به جامعه‌ی زنان است؟! آیا در گذشته نیز چنین سنجه‌ای در راستای ارزش‌گذاری زنان با این میزان از اهمیت در جوامع وجود داشته است؟! 

رهبر معظم انقلاب اسلامی در یکی از دیدار‌های‌شان با جمعی از زنان به مناسبت روز زن از وجه جدید و نوظهوری از مردسالاری تحت عنوان "مردسالاری نوین" یاد کردند. از خصایص ویژه‌ی این مردسالاری که عصر ما را فراگرفته است، توجه به زیبایی‌های ظاهری زنان به صورت افراط‌‌گونه است. این افراط صرفا منحصر در توجه مردان برای ارتباط گیری با زنان نمی‌شود بلکه در زنان نیز به طرق مختلف ظهور می‌یابد. مثلا خود ارزیابی‌های افراط‌گرایانه در زنان تحت مارک خودمراقبتی و بهداشت به گونه‌ای که این ارزیابی‌ها از زاویه‌ی دید سوم شخص مفرد و جمع انجام می‌شود و در راستای مقبول واقع شدن در انظار این دو می‌باشد. 

در محاورات روزمره‌ی دوستانه میان زنان و یا گفت و گو‌های خانوادگی وقتی زنانی تحت عنوان "خیر‌خواهی"! توصیه به جراحی‌های مختلف زیبایی، انجام تزریقات مختلف پوستی می‌کنند و برای اثبات ادعاهایشان مواردی از ظاهر و شمایل زنان مخاطب خود را تحت عنوان عیب عنوان می‌کنند تا فرد مخاطب به سوی عمل زیبایی راغب شود، یکی از پرکاربردترین این ایرادات القا شده در ایران و میان زنان ایرانی غوز بینی است! 

مسابقه‌ی زیبا سازی اما در طی چندسال گذشته به مردان نیز کشیده شده است و جراحی بینی و تزریقات بوتاکس برای نیل به زیبایی نیز در برخی مردان مشهود بوده است! این درحالی‌است که در آموزه‌های اسلامی از امام صادق(ع) روایت شده است؛ "خداوند زیباست و زیبایی را دوست دارد." (میزان الحکمه، ج۲، ص۲۴۹). آیا ممکن است خداوندی که خالقی زیباست، مخلوقی زشت خلق کند؟! حقیقت آن است که تکثر زیبایی در مخلوقات به واسطه‌ی مردسالاری نوین تحت هدایت نظام سرمایه‌داری در زنان و اخیرا در مردان انکار شده است و این انکار سبب تحمیل آسیب‌های روحی، جسمی و مالی فراوانی به خانواده‌ها گردیده است. عمل‌های جراحی، فوت‌های ناشی از این عمل‌ها که غالبا زنان هستند، نارضایتی‌های پس از عمل و اقدام به انجام عمل زیبایی دیگر تماما نشان‌دهنده‌ی تحمیل هزینه‌های گزاف بر خانواده و فرد فرد اعضای آن است. در این عصر زنان و مردان باید متحدانه علیه جهالت نظام سرمایه‌داری بپاخیزند، علیه ظلمی که به صورت نادیده گرفتن کثرت زیبایی زنان بروز یافته، زنانی را زشت خطاب می‌کند، عزت نفس و اعتماد به نفس زنان را بلعیده است و ارزشمندی آنان را که درگرو بندگی خداست به توجه و تمجیدهای بلهوسانه مردانه گره زده است و در این مسابقه زیبایی میان زنان مردانی را نیز به میدان کشانده است.

«۱۳ اسفند سال جاری خبرگزاری‌ها از انتصاب "مرضیه برومند" به عنوان مدیرعامل جدید خانه‌ی سینما خبر دادند و ۲۲ اسفند ماه نیز مراسم تودیع "منوچهر شاهسواری" مدیرعامل پیشین خانه‌ی سینما و معارفه‌ی مرضیه برومند انجام شد.» 

انتصاب خانم مرضیه برومند به عنوان مدیرعامل خانه‌ی سینما درحالی رخ داد که ایشان طی ماه‌های اخیر در برهه‌هایی خود را جدای از حاکمیت جمهوری اسلامی و عناصر فرهنگی که ذیل آن فعالیت می‌کنند نشان دادند به گونه‌ای که طی پست اینستاگرامی نسبت به وجود عکس خود در دیوارنگاره‌ی زنان ایرانی معترض شدند و این اعتراض در همنوایی با رسانه‌های بیگانه فارسی زبان و اتهاماتی را روا داشتند. ایشان علیرغم آنکه از عدم اجازه به استفاده گروه‌های داخلی و خارجی از چهره‌ی هنری‌شان تاکید داشتند، اما شاهد آن هستیم که خود بنابر این ادعا ذیل حکومت جمهوری اسلامی؛ مدیرعاملی خانه‌ی سینما را بر عهده می‌گیرند. 

سوال اینجاست آیا خانم مرضیه برومند به مردمی بودن حکومت جمهوری اسلامی پس از سیل مردم در راهپیمایی ۲۲ بهمن سال جاری در حمایت از جمهوری اسلامی و اشتباه آشکار خود در واژگانی که نسبت به حکومت جمهوری اسلامی به کار برده‌اند اعم از سرکوبگری، مقابله گری حکومت با مردم پی‌برده‌اند؟! 

آیا ایشان طبق ادعای خود مبنی بر در کنار مردم ایستادن و مردمی بودن حقیقتا مردمی هستند و اجازه‌ی بهره‌برداری سیاسی هیچ گروه سیاسی از شخصیت‌شان را نمی‌دهند؟! 

می‌طلبد که برای اثبات مردمی بودن و استقلال خود از گروه‌های سیاسی، حال که ذیل حاکمیت جمهوری اسلامی به عنوان هنرمندی قابل و ارزشمند در عین داشتن استقلال فکری در نقدهای‌شان بی آنکه تحت تاثیر گروه‌های سیاسی و اشخاص وابسته به آنان در کشور و مواضع آنان قرار بگیرند، اولا در مواجهه با جمهوری اسلامی و قوانین حاکم بر آن خود را مثل مردم، مسئول در برابر احترام به آن و رفع اشکالات آن بدانند. یقینا اثبات ادعاهای هنرمندان و صادقانه بودن ادعای مردمی بودن‌شان در همسویی با مردم و قاطبه‌ی مردم جلوه می‌نماید نه در ژست‌های هنری.

«سه روز گذشته برخی خبرگزاری‌های انگلیسی زبان همچون "دیلی کالر" خبر از گرایش بالای کودکان و نوجوانان اوتیسمی اعم از دختر و پسر به اعمال روند تغییر جنسیت خبر دادند. این خبرگزاری‌ها در ادامه اذعان کردند که بیشترین جمعیت تشکیل دهنده‌ی ترنس‌سکشوال‌ها را گروه‌های اوتیسمی تشکیل می‌دهند.» 

جالب آنجاست که در میان روانپزشکان غربی، افرادی چون دکتر "سوزان بردلی" بودند که در دهه‌ی ۱۹۷۰ میلادی پرده از این واقعیت برداشته بودند که بیشتر کودکانی که گرایش به تغییر جنسیت دارند افراد اوتیسمی با درجه‌ی بالا هستند و این افراد توسط صنعت پزشکی مورد استثمار قرار گرفته اند. ارتباط بین اوتیسم و تراجنسیتی‌ها تا سال ۲۰۱۰ میلادی مورد توجه متخصصین پزشکی بود به قدری که نتایج تحقیقات نشان‌دهنده‌ی این واقعیت بودند که افراد تراجنسیتی ۳ تا ۶ برابر بیشتر از افراد سالم در معرض ابتلا به اوتیسم هستند. 

آنچه که این روزها قابل توجه است در زمینه‌ی مسئله‌ی تراجنسیتی و کلان‌تر از آن مبحث +LGBTQI ها ذیل "نظریه‌ی جنسیت، برساخت اجتماعی" تولید شده توسط اولین نظریه‌پردازان فمینیسم عیان‌تر می‌نماید، این است که دست‌های سیاسی و سلطه‌گر استعمار جهانی نظام سرمایه‌داری به واسطه‌ی ابزارهای مختلفی که گاه نظریه‌پردازان علوم اجتماعی هستند، گاه کنوانسیون‌های بین‌المللی چون رفع هرگونه تبعیض علیه زنان سازمان ملل، گاه پزشکی و روانشناسی به واسطه‌ی اعمال جراحی در راستای استعمارگری نوین خود که در عصر حاضر به سرمایه‌های وجودی انسان‌ها رسیده است می‌پردازند. آنچه این روزها تحت عنوان برساخت نامیده شدن جنسیت برسر انسان‌ها می‌‌آید انحطاطی است که در آن زن بودن، مرد بودن، کودک و نوجوان بودن به دلیل دور افتادن از معنای اصیل و ذاتی خود بی معنا گردیده است؛ خانواده در آن دستخوش نابودی شده و انسان‌ها مصداق بارز "اولئک کالانعام بل هم اضل" گشته‌اند. 

پوچ و باطل بودن نظریه‌ی "جنسیت برساخت جامعه" و در امتداد آن قائل بودن به جنسیت‌های مختلف در قالب +LGBTQI ها به قدری مغایر با فطرت انسانی است که از کودکان و نوجوانان دارای مشکلات ذهنی برای بهره‌برداری‌های سیاسی خود به عنوان ابزار استفاده می‌کنند. یقینا سیستم جهانی که در مواجهه با انسان‌ها خصوصا انسان‌های دارای مشکلات جسمی در جهت منافع خودشان استفاده می‌کنند نمی‌توانند داعیه‌داران مطمئنی در جهت احقاق حقوق بشر، احقاق حقوق زنان و احقاق حقوق کودکان باشند